Ew navê ku xwe bi mîhrebanî feda kir

Ji bo pêncemîn salvegera şehîdên jîngeha Kurdistanê

Li 3ê Xermanan a sala 1397an a Rojî şûnda, ku hevdem e di gel ji destdana komek ciwanên welatparêz ên ku bi mirina xwe derseke nû li ser nîştimandostî û welatparêziyê hînî me kirin.

Roja 3yê Xermananê, wê demê şûnda daran zêdetir meyla ketina xwarê hebûye, av bi tîbûneke zêde berê xwe daye axê û jiyana me bi xemgîniyeke mezintir hatiye rawestandin ku hewce ye, em xwe fîda bikin. Xema jîngeh û xwezayê bûye mijar û çanda cem me.

Naha em li hember salroja vebîranîna Şerîf û hevalên wî de ne û sirûda Sevzele û jiyanê dibêjin.

Em li nav êgir dinêrin; Şerîf bejna xwe kiriye mertal, agir ji bejina wî fêr nebe li tazîtiya hinavên wî bikeve.

Li ber çavên me rawesta ye. Xemgîne ku xalî li çavên Simorê nekeve. Xemgînê herikîna avê ye, dar li daristanan neyên dizîn, kevir li ser keviran nevil vilin ... Dixwaze nîştiman û bedeviya emaneteke hêja bin û mîna xwe bigihîje destê mîratgirên paşerojê.

Şerîf çaveke xwe vekirî ye ku bibîne çiya çermê gelê wî bernade û xak ji dayîbûnê nakeve.

Em li vir sekinîne û sirûda Sevzele dibêjin û di serê her rêzekê şerîfekî bêrawest nehatiye ku îro sembola dilovaniyê ye.

Şerîf “xwe spart bi rehmetê” û şehîdê jîngehê ji dayik bû.

Bîranîna wan her tim zindî ye

Nîştiman xweş